Langzaamaan doet de herfst zijn intrede en maken we ons rustig op voor de winter. De komende tijd gaat de long/dikke darm meridiaan meer centraal staan. Beide meridianen zijn, net als de organen zelf, verbonden met de buitenwereld. Het is belangrijk om de longmeridiaan gezond te houden zodat deze schadelijke infecties buiten het lichaam kan houden. Ook is de longmeridiaan verbonden met loslaten. Een mooie vergelijking vind ik dat de boom zijn blaadjes moet loslaten om de winter te overleven. Zo is het ook goed voor ons om het leven op een rustiger pitje te zetten, los te laten wat niet langer bij ons past en meer tijd te nemen voor ontspanning om zo goed en gezond mogelijk de winter door te komen.
Overwinteren van 1 december t/m 1 maart
En over die winter gesproken, Robin, mijn vriend, en ik hebben de kans gekregen om vanaf 1 december drie maanden te overwinteren in een schattig dorpje in Portugal. Iets waar we al jaren over spraken en droomden en waarvan we nu hebben besloten het eindelijk te gaan doen. Ik ben heel blij je te kunnen vertellen dat gedurende deze periode Sandra alle yogalessen voor Yogaheart gaat geven. Je hebt de afgelopen tijd al kennis met haar en haar fijne yogalessen kunnen maken en na de Hatha en Yin opleiding heeft zij inmiddels ook haar zwangerschapsyoga-opleiding afgerond. Ze heeft er veel zin in en gaat goed voor je zorgen zodat jij jouw yogabeoefening bij haar verder kan verdiepen.
Robin en ik zitten in de tussentijd niet stil want we gaan in Portugal een NLP opleiding organiseren. Ik verzorg daarbij het yoga en ontspanningsprogramma dus als je het leuk vindt om daar meer over te lezen, dan vind je dat hier.
Dankjewel!
Dankjewel voor al jullie berichtjes, steun, kaartjes en zelfs bloemen toen ik met mijn gebroken onderbeen thuiszat. Wat bof ik met zulke lieve mensen om me heen. Tot 2 maanden geleden had ik nog nooit iets gebroken en mijn gezondheid was, op af en toe een verkoudheid na, behoorlijk vanzelfsprekend. In eerste instantie was ik dus enorm verbaasd dat het überhaupt mogelijk was een bot te breken. Natuurlijk wist ik dat het kon maar dat het mij zou overkomen had ik toch echt niet verwacht. Ik wist ook niet hoe ik er mee om moest gaan en stond op de eerste ochtend al op één been in de keuken een bananenbrood te bakken. Ik dacht dat ik het wel kon, als ik het maar rustig aan deed. Nou niet dus want één been gebruiken en tegelijkertijd ook een been met gips meeslepen bleek in de praktijk niet te werken.
Acceptatie was het woord dat steeds weer voorbij kwam. Maar in plaats van dat ik het accepteerde ging ik rationeel allemaal voordelen op zitten noemen van een gebroken been. Zo vertelde ik op dag drie aan een vriendin die even langskwam dat ik toch echt opeens mijn (bijna) gezonde lichaam veel meer kon waarderen, dat ik heel veel respect heb voor mensen met een beperking, dat verplicht rust nemen ook wel heel goed zou zijn voor de onrustige kant van mezelf, enzovoorts, blablabla. Ze onderbrak me en zei: ‘Lies, je mag het ook gewoon wel even k*t vinden hoor.’ Ik viel even stil, moest er even over nadenken maar ervaarde meteen een heel fijn gevoel door die opmerking.
Want eigenlijk was het dat! Ik kon namelijk helemaal niks meer, kon niet eens mijn eigen kleding aantrekken, geeneens een glaasje water halen in de keuken, ik kon geen yogalessen geven, het was heerlijk weer maar ik zat met dat warme gips, slapen ging voor geen meter, mijn vriend moest opeens voor mij zorgen, ons hele ritme op zijn kop, bah, nee er was eigenlijk helemaal niets aan. En in plaats van het meteen in een semi-optimistisch jasje te gieten mocht ik het ook wel gewoon even voelen.
Want ook die kant hoort bij het leven, er gaan dingen gewoon soms niet zoals ik het wil, er gaan dingen fout en daarover mag ik me dan ook wel gewoon even heel erg naar voelen. Ook wel langer dan een uur, dag of week. Alles ervaren, inclusief onbeperkt die nare gevoelens voelen, dat is dus acceptatie. En het grappige, paradoxale was dat, nadat ik aan mezelf had toegegeven dat het allemaal heel naar was en echt even flink wat tranen had gelaten, kwam er steeds meer rust, ruimte en plezier naar boven. Met afgewisseld momenten van flink balen en verdriet, wat dan ook weer oké was.
In week twee kreeg ik loopgips en vanaf daar werd alles beter. Iedere dag kon ik meer en op een gegeven moment kon ik alweer met één kruk lopen. Iedereen die ooit krukken heeft gehad zal dit begrijpen want één of twee krukken is een essentieel verschil. Met één kruk kan je namelijk in je andere hand alweer dingen vervoeren, een kopje thee, je laptop, je kleren. Ik ben erachter gekomen dat ik behoorlijk op mijn zelfstandigheid gesteld ben dus ik sprong symbolisch een gat in de lucht. Een dag later liep ik los en aan het eind van de periode stond ik met mijn gips alweer te stofzuigen en te dweilen. Pijn is de graadmeter, zei de arts. Dus als ik voelde dat mijn been moe werd of zeer begon te doen stopte ik en ging ik zitten.
Nu ben ik alweer bijna 3 weken uit het gips en ik kan wel concluderen dat alhoewel gips goed voor het herstel van het bot is, het voor de rest van het been behoorlijk slecht is. Alle spieren zijn slap, pezen zijn kort, vocht blijft hangen wat beweging beperkt maar halleluja ik loop, zonder pijn! En ondanks dat die mooie woorden tegen die vriendin op dag drie alleen nog maar rationeel waren, voel ik op dit moment een diep gevoel van dankbaarheid voor alle dingen die ik weer kan en de gezondheid van mijn lichaam. Ook hebben de woorden ‘luisteren naar je lichaam’ voor mij een diepere betekenis gekregen. Ik vind het wonderlijk dat als je goed voor jezelf zorgt, je lichaam ook voor jou zorgt en je heel veel teruggeeft. Dus ik zou alleen maar willen meegeven: zorg er goed voor :-)!